Ми шайқалып, жақ сүйек сынып емделіп жатқан күндерде Инна есімді неміс қызымен таныстым. Ол медбике болып жұмыс істейтін. Госпиталь маңындағы 3 подъезді 4 қабатты үйлердің бірінен барып-келіп істейтін. Менің жалғызсырап жүретінімді байқай ма, әлде басқа да ойы болды ма, үйіріліп қасымнан шықпайтын. Қазір де қазақша ән айтып, Қазақстанға сәлем жолдап жатқан немістерді көрсем бір жылап аламын... Сол госпитальде жатқан күндердің куәсіндей болып, бастапқыда әзіл-қалжыңмен басталған әңгіменің арты үлкен махаббатқа ұласты.Әскери борыштың қалған күндерінің сенбі-жексенбісі Иннасыз өтпейтін. Үйіне де бардым. Қазіргі жастар үйленбей жатып бір-бірінің әке-шешесімен танысып жатады ғой, мен де сол дәстүрді 80-ші жылдары бастадым-ау деймін. Болашақ қайын жұртпен танысып, бәлкім осында қалармын деп жүргенде елге қайтатын уақытта болды. Көзін бұлап қимай қоштасқан Инна мен Эрфрутқа қайта келем деген ойым ауылға келген соң әдіре қалды. Әні-міні деп жүргенде ауылдағы ағайын қоймай жүріп тракторға отырғызды, одан алыстағы немістен жаныңдағы қазағың артық деп жекжаттың бір шүйкебасымен мас кезімде үйлендіріп жіберді. Сүймесем де алыстағы сағынышымды басуға сеп болар деп ем, ол ойым орындалмады. Осылайша, 40 жылға жуық уақыт өте шығыпты. Қазір жас келген сайын адам көңілшек бола ма, не пәле. Соңғы кездері алыстағы неміс жері жиі түсіме кіретін болып жүр. Түсімде көк көз сары бала папалап жүгіреді. Ояна кетсем өз үйім, күнделікті өңім болып шығады. Бәлкім жастық шақта бір белгі қалды ма деп кей-кейде Германияға тартып кеткем келеді. Бірақ әй, қайдам...
Жазба кейіпкерінің аузынан қаз-қалпында жазып алған
Қоңырақын ҚАРАБАЙ